kiracıyım bir acıya

sen ey kendiyle yetinen ;

fosforun yeri gece.

ne yapar gecesiz ateşböceği?

belki anlamsız ve delice

kumrunun inanılmaz yuvası

bir direğin tepesinde .

ama boşluktur biraz da

bir kuşu biçimleyen.

bence böyle seni bilemem.



sen ey kendiyle yetinen;

ne derlerse desinler

su eğilimine gidecek

sen şaraba banılmış ekmek;

deltasıyız bütün sözlerin

ve söz sonunda bak nasıl

senle bana gelecek .



sen yarım kalmış bir aşkın

kaçınılmaz sürgünü,

katlanan göğsündeki kayaya .

sen orda şimdi bir hüznü köpürt,

ben bir çocuğa su vereyim burda.

ben ki , kiracıyım bir acıya



sen imzalarsın sabah akşam

defterini bensizliğin ,

bense kanla öderim

kirasını kaldıığım evin .

bir takvimi tersten açardık

eğer isteseydin.



sen ey kendiyle yetinen;

artık suyumuz bulanık.

bir güneş bile olsa sonunda

yolumuz kırık, önümüz karanlık

ve ağır tuğrası alnımızda

padişah yalnızlığın

ama yine de umudumuz kalabalık



METİN ALTIOK